نه آن پاس گل زیبا، نه آن شوت ویران کننده، نه آن دوندگی های بی پایان و نه آن دست زخمی، هیچکدام به اندازه لحظه ای که توجه تک عکاس ایرانی حاضر در ورزشگاه بوریرام را به خود جلب کرد، ارزشی نداشت.
ثانیهای که عشق را میان دستانش به فوتبال ایران یادآور شد. پروانهای که از بخت شوم به زمین چمن آنجا رسیده بود و هر استوکی میتوانست عمر کوتاهش را تمام کند و دستان خسته آندو او را به گوشهای دیگر از دنیا برد.
این صحنه ماندگار و رفتار انسانی پسر نیک ایران، بسان لبخندیست به این فوتبال پر حرص و طمع که برای ریالی بیشتر به هیچ اخلاقی پایبند نیست. به شعارهای پر از خالی و دعواهای زرگری، به شنیده میشود های بی اساس، به بیرحمیهای بیپایان، به ریختن آبروی هر انسان!
رفتار آندوی عزیز، بهترین پیام برای شعار جوانمردانه فیفا بود، به شیطنت تایلندی ها و به خودمان که عشق را میان این هیاهو به خاک سپرده ایم. خسته نباشی برادر ..
1. غـرور مـانـع یـادگـیـری2. تـعـصـب مـانـع نـوآوری
3. کـم رویـی مـانـع پـیـشـرفـت
4. تــرس مـانـع ایـسـتـادن
5. تـوهم مـانـع واقـع بـیـنـی
6. بـدبـیـنـی مـانـع شــادی
7. خـود شـیـفـتـگـی مـانـع مـعـاشـرت
8. شـکـایـت مـانـع تـلاشگــری
9. خـود بـزرگ بـیـنـی مـانـع مـحـبـوبـیـت
10. عــادت کردن مـانـع تـغـیـیـر
مجتبی، پویا و آیدین برنگشته اند. چشمها به انتظار معجزه نشسته اند اما روزهای سپری شده امید را در قلبمان قفل کرده اند. "پسران کوهستان" مسیر ایران را به برودپیک باز کرده اند. این یک آغاز است برای " مسیر ایران" اما یک پایان غرورانگیز برای مجتبی، پویا و آیدین... حالا این راه خودشان است، مسیر خودشان است و از طناب خودشان، از نفس و عرق خودشان، اما " پسران کوهستان" هنوز برنگشته اند.
توماس لامل : من کاملا اطمینان دارم که به علت ارتفاع بالا و از دست دادن آب بدن هیچکدام از این سه نفر دیگر زنده نیستند.
می آید و می رود سالی از پی سالی..
کاش نیک دریابیم تمام زندگی لحظه ای بود..
لحظه ای که اشکی از چشمی ستاندیم و لبخندی بر لبی نشاندیم..
فرا رسیدن لحظات خوش نوروز را صمیمانه به تمام دوستان عزیز ، هم دانشگاهیان محترم و اساتید گرامی تبریک عرض می کنیم..
به امید موفقیت های بیشتر در تمامی عرصه های علمی در سال 92..